biliyorum, bütün sözler boş, bütün sözler nafile. hiçbir şair dizelerinde senden bahsetmiyordu, hiçbir yazar seni yazmıyordu artık bana. şarkılara anlamını sen katardın, şimdi sen anlamsızlaştırıyorsun. sen varken de yaşıyordum, şimdi de yaşıyorum ben. ama savurmuyor artık esen rüzgar, ıslatmıyor beni yağan o şiddetli yağmur, gözlerimi almıyor güneş, yakmıyor o bedenimi saran ışığı. ateş hissettirmiyor kendini, yüreğimdeki yangın kadar. yağmur damlaları da sıçramıyor o pür pak pencerelere. artık çıkmıyor o bacadan kara dumanlar. aydınlatmıyor lambalar odamı. bahar gelmiyordu yağmurun ardından. çiçekler kokmuyordu. fazlada kurcalamıyorum hatıraları, yaşandığı günlerin kokuları kaçmasın istiyorum. bir zamanlar en büyük zenginliğimken hayaller, şimdi umutlarımla beş para etmez oldum. geceler artık kısa geliyordu bana, seni hayal ederek bütün şehri izleyince sabah oluyordu hemen. şafağın söküşünde seni aramaktı bana kalırsa seni sevmek. menekşenin kokmadığını bilerek koklamaktı seninle bir ömre yemin etmek. sigaranın dumanında kaybolmaktı bazen, ateşin izmarite dayanmasıyla benimde bitişimdi. tek içmiyorum artık geceler. bir yanımda öfkem diğer yanımda pişmanlığım karşımda da efkarım var. sek içiyorum artık yalnızlığı, çarpmıyor eskisi kadar. içiyorum şişenin dibini görene kadar, sonra kapatıyorum gözlerimi dönmeye başlıyor film şeridi gibi her şey. onlar döndükçe kusuyorum masaya, avazım çıktığı kadar sustuğum her şeyi. sızıp kalıyor efkarım hep masada. gözleri doluyor pişmanlığımın. öfkem gururlu, dik oturuyor o gıcırdayan sandalyesinde. son kez yudumluyorum bardağımı, zaten sonra gözlerim kararıyor. gün ağarırken ele alıyorum bütün şiirleri. derin bir ah çekiyorum yazan dizeleyen, aşk uğruna ömrünü piç eden şairlere. yinede kızamıyorum, bağımlılık gibi bir şeydi aşk, düşmeden edemiyorlardı peşine ve yaşamadan anlayamazlardı bu süslü intiharı. gecenin karanlığına son noktayı koyarken, son gördüğüm olur gözlerime perde gibi inen gözlerin, meyhane sıcaklığı gibi olan gülüşlerin.