Bakın size bir mallık hikayesi aktarıyorum hemen şuan;
Sınıfımdan x kişisi geliyor ve bana kankimin-o sırada kendisi okulda değildi-bir çocukla olan, Twitter'daki fotoğrafını gösteriyor. Fakat durum bir karışık ki beyniniz bunu çözmekte depar atmak durumuna geliyor.
Arkadaşım daha okula gelmediği için ben de sınıfta takılıyordum. Y kişisini Twitter'da birisinin takip ettiğinin ilanıyla başlıyor bu boktan muhabbet. Bir diğeri takip eden sözüm ,ona 'kro'nun çekiştirmesini yaparken, bir diğeri bütün fotoğraflarındaki, tüm kıyafetlerinin uyumsuzluğunu Hakan Hakkaya'ya taş çıkartacak şekilde eleştiriyor. Ben koridora çıkıyorum. X kişisi geliyor ve bana telefonundan çocuğun fotoğraflarını gösteriyor. Fotoğrafların daha önce açılmadığını beyan ediyor ve fotoğraflar benim ilahi gücümle, benim yanımda açılıveriyor. İkinci veya üçüncü fotoğrafta hala okula gelmemiş olan yakın arkadaşım-ki biz ikimiz o kızlarla takılıyorduk ve dışlanmamıza rağmen biz onları dışlamışız gibi davranıyorlardı- o çocukla fotoğraf çekilmiş olarak belirdi o küçük telefonun ekranında. Ben de bildiğimi söyledim. Ama x kişisi rolünü aksatmamak için şaşırma efektini üst düzey bir performansla sergileyerek sınıfa kahkahalarla ve ilk kez duymuş numarası yaparak planlanmış haberi vermekle meşguldü. Ben durumun bilincine varamadan olaylar gelişti ve ben bunu yaklaşık 1-1.5 dk sonra farkına vardım.
Bir dümenler dönüyordu.
Kızmadım.
Acıdım.
Onların bu sefilliğine acıdım sadece. Keşke gözlerim o anları bir film yapabilseydi de onlara kendilerini izletebilseydim. Sanırım kendilerini sikerlerdi.
Öpt.