Çoğu kez hata yaptım. Tamam yaşım genç, tamam insan hata yapar tamaam, tamaaam. Anladık. Sorun bu değil zaten. Hata yaptığım için kendime değil, bir başkası hata yaptıysa ona da kızmam, şans veririm. Güvenimi sarsmadıkça şansı haketmiştir.
Hata yapmamı geçiyorum, sorun şu; aynı hatayı tekrar yapmak.
Ders almam gerekirken, irade sahibi olamayıp tekrar aynı çukura düşüyorum. Çuvalladığımın farkına vardığımda öyle derinden bir çaresizlik duyuyorum ki, beni kurtarabilecek tek kişi bile, yani ben, kendimi kurtaramıyorum.
Öyle büyük bir hata olmasına gerek yok. Küçücük bir hatada arkadaşlıklar bitebiliyor mesela.
Gözlerimi açıp, her şeyi, baştan tırnağa düşünmem gerekirken, gözlerimi kapatıp uçuruma adım atıyorum. Şimdi soruyorum size, bu aptallık değil de ne?