Bir sürü küçük küçük hatıralarım var seninle. Parça parça hepsini hatırlayabilirim, detaylı bir şekilde. Ama dönüp büyük resme baktığımda o küçük jestleri vs bi tarafa bırakıp sadece o gülüşünü hatırlıyorum.
Hani böyle görüyoruz ya internette bloglarda falan, herkes sevgilisinin gülüşüne yazıyor. Saçma gelirdi bana. Meğerse o gülüşmüş insanın içini yakan. İnsana her şeyi o gülümseme hissettiriyormuş. O sebepleymiş yazılan o şiirler.
Bak güllüsü, ben seni içimden atamam. Eğer mahvoluşumu her gün görmek istiyorsan git, süründür beni nolur. Belki o zaman sevdiğime inanırsın?
İnan bende hayatımı yaşamak istiyorum artık, seninle.
Bizi bitiremeyeceksin sevgilim.