Uykularım kaçar oldu.

Durup düşünmeye başladım gecenin 3:40 nda.

Uyuyamama sebep olan şey ne?

Babam mı? Her zamanki sorunlar mı?

Hayır bayan, bu sefer uzun zamandır beklenen şey; umutsuzluk ve çaresizlik.

Okullar açılıyor. Biliyorsunuz.

Bu okul stresi değil, her zaman olduğu gibi devamlı ders çalışma azmini gösteremeyeceğimin ve sürekli başarısız olacağımın umutsuzluğu ve çaresizliği.

Kendimi bu surumdan kurtaramıyorum.

Belki de sorunum çok fazla eğlenceye, arkadaşlara zaman ayırıyor olmamdır? Diyorim ki bazen hiç bir şeyle ilgilenmeyeyim, ne arkadaş, ne okul dışı bir gezme tozma ne de herhangi bir hobi.

Hepsinden vazgeçeyim diyorum.

E peki nerdeyim ben? O zaman gerçekten Bayan Hiçkimse olurum.

Özümü kaybetmek istemiyorum.

Ben hep eğlenceli birisiydim. Hep böyle olmak istiyorum.

Belki de derslerimde başarılı olmak, çizimde ilerleyebilmek, iç mimar olabilmek hatta belki de küçüklüğümden beri annemin yaptığı bir hataya tabi olup o komşunun küçük orospu kızından daha başarılı olmak istiyorum.

İstediğim gibi bir hayat yaşayabilmek istiyorum. Kendi ellerimle yaratacağım, içinde de moralimi nozacak hiçbir şeyin olmayacağı küçük cennetimi istiyorum.

Derslerimde başarılı olmak istiyorum. Ama korkuyorum. Hemde karanlıktan korktuğumdan veya annemi babamla evde yanlız bırakıp kuzenime gittiğimde aklımda kurduğum kötü şeylerin gerçek olabilme ihtimalinden az biraz daha çok.

Ya hemen birisi beni bu durumdan kurtarsın ya da kimse ağlamamı yarıda kesmesin.