Sizce de bizi kısıtlayan şeylerden birisi bağımlılık değil mi. Bende bağımlıydım. Sigara, madde veya alkol bağımlısı değildim. Ama her insanın bağımlılığı vardır ve ben bu durumu psikolojiye bağlıyorum.
Ben çikolata cips gibi atıştırmalık şeyleri her gün yerdim. Dondurma yemeden bir günüm geçerse sinirlenirdim.     Ve sanırım bunu içimdeki boşlukları doldurmak için yapıyordum. Tamam insanın bazen canı çekebilir, bazen kriz derecesinde bir şeyler yemek isteyebilir hatta o anlık düşünmeyelim, çoğu kişiden duymuyor muyuz 'Bu ara gene çok kaçırdım.' diye. Benimki daha da farklıydı. Sürekli bir şeyler yiyordum ve ev yemeği yemiyordum. Bağışıklığım çökmüştü ve götüm başım hayvan gibi olmaya başlamıştı. Gözle görülür bu değişiklik başkalarından da eleştiri almama neden oldu. Arkadaşlarım, teyzelerim falan dalga geçtiler, alındığım bir nokta değil bu. Alınmıyorum ama fark ediyorum. Görmeye başlıyorum. Sonra durup kendime acıyorum ama bir şeyi değiştiremiyorum. İrade sahibi olamıyorum. Sonra kendime üzülüyorum ve bu insanın gerilemesine neden oluyor. Hayat su gibi akıp gidiyor ve sen durup kendine bakıyorsun. Sende çırpın, sende düş, sonra kalk. Ne kadar kolay değil mi. Herkes düşmüştür, istisnasız. Peki bunlar ayağa kalmadılar mı?  Hep yanlarında birileri mi vardı? Biz yalnızız. Kendimizden başka güvenebileceğimiz hiçbir kimse yok. İnsan yaradılışı gereği bencildir. En bonkör insan bile bencildir. Etrafınızda bir sürü örnek var, sadece şu gözlerinizi açın ve görün.
Ben de bencilim. Bencilim çünkü; bu yazıyı sizler için yazmıyorum. Bu yazıyı kendim için yazıyorum. Sadece kendim için. Hiçbir şeye ve hiçbir kimseye ihtiyacım yok ve bir daha geri dönüp bakmayacağım. Bir daha geri sarmayacağım çünkü hikayemi yeniden yazmam gerekirken en başına dönüp olmamış bir hikayeyi kurtarmaya çalışmak istemiyorum. Çünkü ilerlemek ve bir şeyler başarmak istiyorum. Beğenilmek ve taktir edilmek istiyorum. İstediğim şeyleri yapabilmek istiyorum. Herkesi sevebilmek herkse güvenebilmek istiyorum. Benden korkmalarını değil herkesin beni sevmesini istiyorum ama gene söylüyorum, bu saydıklarımın hiçbirine ihtiyacım yok. Sadece düşüncelerimi yerine getirmek için çabalamaya ihtiyacım var ve bu noktada bana yardımcı olacak kişi gene benim.
Annemi sevmiyor muyum? Abimi? Tabii ki seviyorum. Onlar bana yardımcı olmak için çırpınıyorlar. Ama bu yardımı anlamak, değerlendirmek ve kabl etmek bana bağlı. Kendime güvenmeliyim çünkü doğru olanı seçmediğimi düşünürsem yaptığım tercihte de ilerleyemem.
Kendimi sevip kendime güvenmeliyim. Eğer ben bir bütün olup kendimi korursam, kendime saygı gösterirsem o zaman başkaları da bana saygı gösterir. Kendimi seviyordum, seviyorum ve seveceğim.